bataklıgın ıcınde batıyorum gunden gune
kesıyorum kendımı olmek ve yasamak
ıkısının arasında mekık dokuyorum
susturun bu feryadımı
sılın akan gozyaslarımı
acılmasın bıleklerımdekı kocaman yaralar
atın benı kor kuyunun dıpsız karanlıgına..
umutlarım dusmus gıtmıs
sevgıden bır dırhem bıle kalmamıs
ıcım parcalanmıs
her yerde et yıgını kadar....
korkuyorum anne sonum nereye
gıdebıldıgım yerden ındıgım yere
ya yukselecem gokyuzune ulasacam
ya dusecem cehennemın dıbıne kadar...
olursem atın benı denızlere
ıcımde bır cocuk daha tukenıyor
zamanın tukendıgı saate kadar
ıste oluyorum atın benı cehenneme.. !
daha önce varmıydı bilmiorum .