Aden’den sürgün, Aden’e özlem

Adem ve Havva kovulunca Aden’den ve başlayınca Aden’den sürgünler; yalnız değildir ne Adem ne de Havva bu yolculuklarında.
İşte büyük imtihan alanında ve sadece bu amaçla donatılmış olan dünyada peki kimin kiminle imtihanıydı bu?
Tabiî ki insanoğlunun ateşten yaratılmış bir melekle giriştiği savaşta aslında kim kimi daha çok seviyor, anlıyor ve ona kim daha çok saygı duyuyorun imtihanıydı bu.
Hep bir ukde olmamış mıdır vuslat gönüllerde, hatta kendini bilmez gönüllerde dahi bir ukdedir ‘Vuslat’. Koparıldı Aden’in o güzelim bahçelerinden bin bir çeşit nimetlerinden Adem ve Havva.
Ve malum insan soyu Aden’de değil de dünyada yaşamakta ve hüküm sürmekte. Daha mı iyi oldu böylesi bir cezanın insanoğluna verilmesi? Her yönüyle tartışılır. Hatta çeşitli dinlere mensup birçok insanla tartışılır ama her tartışmada olduğu gibi bu tartışmanın da bir sonuca bağlanmasını beklemek… İşte bu tam bir aptallık olur.
Dünya tarihinin dehlizlerinde yolculuk yapmaya hiç gerek yok bir şeyi kavramak ya da anlamak için ya da bir sorunu çözüme kavuşturabilmek için. Anadolu’nun her yeri tasavvuf kokar, Mevlana yaşamıştır bu topraklarda, Pir Sultan Abdal yaşamıştır yine bir Yunus Emre yaşamıştır bu harika topraklarda. Vurguladıkları hep aynıdır. ‘Aden’den sürgün edildiğimizden beri Aden’e dönmek için’ içimizde hep büyük bir istek olmuştur. Çünkü orada Yaratan’ın hoşgörüsü, sevgisi vardı, kendi yarattığına duyduğu annelik ötesi bir aşk vardı. Oraya, hiç görmediğimiz fakat vaat edilen o yere gitmek için içimizde kocaman bir sızı kaldı.
Yaşadığımız evrende huzur kalmadı, sevgi sürünmekte, hoşgörü hoşgörünün doğduğu bu topraklardan çoktan gitmiş uzaklarda ‘Medeniyet’ dediğimiz yerlerden el sallamakta. Ve her geçen gün Vuslat, insanoğlunda hiç farkında olmadan artmakta.
Tüm tasavvuf sahibi insanların kavradığı gibi bir şeyi çok iyi kavramak gerekiyor, özellikle çağımızda şiddetle kavranması gereken bir meseledir, ‘İnsan’ olmasa Yaratan olmazdı, Aden’den kovulmasak Aden’e özlem, Vuslat olmazdı. En kötü benim diyen insanda dahi Mevlevilerin dediği gibi ‘Tanrı’nın yansıması’ aranmazdı.
Ki ateşten yaratılmış o kibirli melek, değimlidir Mevlana’nın bahsettiği gibi ‘O yaratanı insandan da çok sevdiği ve de kıskandığı için kovuldu, lanetlendi ama O’na olan aşkı asla bitmedi’.

tşklerr......