dudağın kenarında tükürük,asılı kalan gecede...

Fakir pencerelerde ışıkda azdır…

Umudun aydınlattığı pencerelerde akisler siliktir,hüzünler değişiktir.

Gidip gelen sancılar kıstırır insanı köşeye bir duvar kenarında..

İstanbul un aydınlık ve zengin sokaklarına inat tüm terbiye kurallarını unutur insan..

Ana avrat düz gider böyle gecelerde bedenler ve ruhlar..



Adına aşk bulaşan her türlü fiili icra etmek meşrudur böyle akşamlarda istanbulun is kokan sokaklarında…

Sessizliğin hüküm sürdüğü boşluklarda bir isim haykırabilmektir yaşamak en gür çığlığınla..



Ve sevmek,karşılık beklemeden,en büyük erdemdir.

tşkler..